Marianne Selie schreef het volgende over mijn werk

Afbeeldingen van grimmige staalconstructies, industriële elementen, de resten van verwoestingen. Op het eerste gezicht maakt het werk van Esther van Nie een weinig zoetsappige indruk. Haar kleuren neigen naar grijs, blauw, met af en toe, aarzelend bijna, een warmer, voorzichtig rood element. Alsof het eigenlijk niet mag. De vormen zijn hoekig, de lijnvoering is stevig en zwart. Vooral veel zwart. Maar de schijn bedriegt. Kijk langer dan de eerste indruk. Gluur voorbij het pantser. Dan zie je dat haar werk gaat over vergankelijkheid. Verloren herinneringen. Het werk van Esther van Nie speelt zich af in de tijd. Hoofdrolspeler is de geschiedenis. Ze zag steden met diepe wortels. Wenen, Berlijn, Leningrad, Dublin. Stedelijke landschappen legde ze vast met haar fototoestel. De tijd deed vervolgens haar werk. Nog even wachten op juiste beeld, de collage die alles zegt. Het resultaat is monumentaal, ongenaakbaar, gepantserd. En oh zo breekbaar tegelijk.